Վերքը տիրոջն է ցավ տալիս

ԿՈՒՅՐ ԱՆՏԱՐԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ
Պարզվում է` հանրապետության հասարակական ժամանցի համար նախատեսված վայրերից շատերն անհասանելի են ֆիզիկական խնդիրներ ունեցող քաղաքացիների համար: Հենց այդպիսի փաստի առաջ կանգնեցին օրերս Ծաղկաձոր մեկնած ֆիզիկական խնդիրներ ունեցող մի խումբ երիտասարդներ, որոնց, ի դեպ, ուղեկցում էին նրանց հետ շփման երկարատև փորձ ունեցող և կատարելապես առողջ անձինք:
Երբ բարձր տրամադրությամբ հասանք Ծաղկաձորի ճոպանուղուն, մոտեցավ, հավանաբար, անվտանգության աշխատակիցներից մեկը և հայտարարեց, որ տեսողական խնդիրներ ունենալու պատճառով չենք կարող օգտվել ճոպանուղուց, քանի որ այն մեզ համար վտանգավոր է: Ծավալվեց, մեղմ ասած, տհաճ բանավեճ, որի ընթացքում մեզ փորձում էին համոզել, որ արգելում են մեր իսկ անվտանգությունից ելնելով, կարծես մենք երբեք ճոպանուղի չէինք նստել և չգիտեինք, թե դա ինչ է: Անվտանգության աշխատողներից մեկը տարբեր պատճառաբանություններով մեզ հնարավորություն չէր տալիս զրուցելու անգամ ճոպանուղու տնօրենի կամ որևէ այլ` այդպիսի նուրբ հարցերում ավելի իրազեկ աշխատակցի հետ: Մենք ամեն կերպ փորձում էինք տրամաբանված փաստերով ապացուցել, հասկացնել, որ թույլ տեսողությունը կամ դրա բացակայությունը հիմք չեն մեզ ճոպանուղու պարգևած հաճույքից զրկելու համար: Անվտանգության նկատառումներից ելնելով, ինչ խոսք, ավելորդ չէր լինի հավելյալ զգուշությունը, ինչին մենք բացարձակապես դեմ չէինք լինի: Նույնիսկ ասացինք, որ պատրաստ ենք գրել, ստորագրել, որ ենթադրվելիք դժբախտ պատահարի պատասխանատուն միայն մենք ենք, սակայն ոչինչ չէր ստացվում: Այդ ամբողջ խոսակցության ընթացքում մթնոլորտն այնպես էր լարվել, անվտանգության աշխատակիցների կոպիտ, էթիկայի տարրական կանոններից զուրկ մոտեցումից ամբողջ խմբի վիրավորանքն այնքան խորն էր, որ երբ անվտանգության պետը, ի վերջո, հեռախոսով զրուցեց ճոպանուղու ղեկավարներից մեկի հետ և հայտարարեց, որ մեզ հետ եկած ընկերների հետ կարող ենք նստել ճոպանուղի, չնայած առանց նրանց չէինք էլ պատրաստվում նստել, մենք կտրականապես մերժեցինք: Միաժամանակ մեզ զարմացրեց այդ առաջարկը, քանի որ մինչ հեռախոսային խոսակցությունը մի քանի անգամ առաջարկել էինք այդ տարբերակը: Կարելի էր կարծել, թե մենք հայերեն չէինք խոսում, կամ որոշ մարդիկ միևնույն բանը մի քանի անգամ լսելուց հետո «շատ շուտ» ընկալում են: Այս բոլորից հետո մեզ մի հարց էր տանջում. «Պարոնայք, ի՞նչ գիտեք, որ չենք կարող, կարող ենք, ձեզանից էլ լավ: Եթե հետևենք ձեր տրամաբանությանը` պետք է հրաժարվենք ինքնաթիռ կամ ավտոմեքենա նստելուց»:
Մեզ հետ պատահածից հետո առնվազն ծիծաղելի են բոլոր այն հայտարարություններն ու հավաստիացումները, թե ֆիզիկական խնդիրներ ունեցող մարդիկ մեր հասարակության լիարժեք անդամն են: Վերլուծելով այս ամենը` գալիս ես այն եզրակացությանը, որ ամբողջ խնդիրը մեր մտածելակերպի մեջ է, և որ տասնամյակներ կպահանջվեն, թերևս, իրապես քաղաքակրթվելու համար: Նմանատիպ խնդիրներից խուսափելու, ինչպես նաև քաղաքակիրթ երկիր համարվելու համար ցանկալի կլիներ, որ գոնե հասարակական ժամանցի համար նախատեսված վայրերի անվտանգության համակարգի աշխատողներ հավաքագրելիս հաշվի առնվեին ոչ միայն մարմնի չափսերն ու մկանների փքվածության աստիճանը, այլև Աստծո կողմից մտածելու համար նախատեսված օրգանի ծավալն ու պարունակությունը: Դժբախտաբար, այսպիսի դեպքերը եզակի չեն, տարբեր են սոսկ գործող անձինք: Գուցե այսպիսի խնդիրները հետաքրքիր չեն շատերին, չէ՞ որ վերքը տիրոջն է ցավ տալիս, սակայն նորմալ հասարակություն դառնալու համար դրանք ևս անչափ կարևոր են, և դրանց լուծմանը մեծապես կարող են նպաստել նաև զանգվածային լրատվամիջոցները: Անհրաժեշտ է միայն ավելի ուշադիր ու հետևողական լինել: Մի՛ քիչ էլ` սրտացավ։
Հակոբ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ